Technologia cyfrowa popchnęła
naukę do przodu. Dzięki jej
zastosowaniu peruwiański inżynier
José Aste Tönsmann mógł
powiększyć oczy na obrazie Matki
Bożej z Guadalupe i odkryć
w jej tęczówkach niezwykłą scenę.
Odkrycia dokonane przez Torroellę Bueno i Lavoigneta potwierdzili okuliści badający obraz w następnych latach: Ismael Ugalde Nieto, Jaime Palacios, Guillermo Silva Rivera i Ernestina Zavaleta.
W 1962 roku obraz ukryty w oczach Maryi przebadało amerykańskie małżeństwo, Charles i Isabelle Wahling. On był okulistą, ona optykiem. Dokonując 25-krotnego powiększenia wizerunku, dostrzegli w oczach Maryi kolejne dwie postaci obok brodatego mężczyzny.
W latach 1974 i 1975 obraz zbadał meksykański okulista – doktor Enrique Graue, który potwierdził ustalenia swych poprzedników. Jak relacjonował, spoglądając przez wziernik do wnętrza oka, zdumiał się ogromnie: „Nie mogę pozbyć się wrażenia, że to zjawisko nadludzkie. Do tego stopnia oczy te przypominają oczy żywego człowieka, że podczas jednego z badań, gdy dokonywałem obserwacji oftalmoskopem, nagle przyłapałem się na tym, że powiedziałem na głos: bardzo proszę spojrzeć nieco w górę”.
…
Na owych powiększeniach Tönsmann odkrył obecność nie tylko brodatego mężczyzny, lecz także dwunastu innych osób. Dzięki użyciu techniki komputerowej udało mu się wyodrębnić także wiele drobniejszych szczegółów, takich jak np. sznurowadła sandałów
siedzącego w kucki Indianina (ich szerokość na obrazie wynosi 120 mikronów) czy też jego ozdobny kolczyk (na obrazie grubości zaledwie 10 mikronów). Trzynaście osób widocznych jest zarówno w prawym, jak i w lewym oku na obrazie Madonny. Wspólnie tworzą one scenę zbiorową, którą José Aste Tönsmann postanowił zidentyfikować. Na podstawie analizy wspomnianego już dokumentu historycznego „Nican
mopohua”, napisanego w XVI wieku przez Antonio Valeriano, postawił tezę, że w oczach utrwalony został moment, gdy 12 grudnia 1531 roku św. Juan Diego stanął przed biskupem Juanem de Zumárraga i pokazał mu swą szatę z wizerunkiem Matki Bożej.
…
Ustalenia peruwiańskiego badacza krytykowała część specjalistów. Według nich z powodu mikroskopijnej wielkości domniemanych postaci nie sposób rozstrzygnąć, czy wyodrębnione przez Tönsmanna kształty są pomniejszonymi odbiciami ludzkich figur, czy może przypadkowym zwielokrotnieniem ziaren metalicznego srebra. Ci jednak z ekspertów, którzy osobiście podjęli się weryfikacji jego badań, nie byli w stanie podważyć wniosków Peruwiańczyka.
Jednym z tych, którzy nie wierzyli w odkrycia Tönsmanna, okazał się jego dawny szef w centrum naukowo-badawczym IBM – inżynier Luis Martínez Negrete, deklarujący się jako świadomy ateista. W 2006 roku kanonicy bazyliki Matki Bożej z Guadalupe – ks. Eduardo Chávez Sánchez i ks. José Luís Guerrero Rosado – postanowili więc zwrócić się do niego, by sprawdził wiarygodność badań swego byłego podwładnego. Trudno byłoby bowiem zarzucić osobie niewierzącej uleganie dewocyjnym iluzjom. Luis Martínez Negrete został zatem zaproszony do powtórzenia badań Tönsmanna, tak by osobiście przekonał się, czy uzyskane przez niego wyniki zbieżne będą z rezultatami Peruwiańczyka. W rezultacie – ku własnemu zaskoczeniu – musiał potwierdzić wszystkie wnioski swego poprzednika, dotyczące zarówno właściwości oka, jak i zbiorowej sceny utrwalonej
w tęczówce.
©Copyright 2015 Rosikon Press
Czytaj także:
Wstęp do książki Sekrety Guadalupe. Rozszyfrowanie ukrytego kodu
